Watlab

Moya De Feyter (1993) is schrijver van poëzie, proza en theater. Ze treedt vaak en graag op en is de oprichter van de Klimaatdichters, een dichterscollectief dat zich inzet voor onze planeet. Ze publiceerde de dichtbundels Tot iemand eindelijk en Massastrandingen. Eind maart 2022 verscheen haar derde boek, Een heel dun laagje, waarin ze op zoek gaat naar licht.

Dimitri Bontenakel (1971) is schrijver – een genrevermenger die grondig research pleegt voor zijn werk en een voorliefde heeft voor Schotse landschappen. Op zijn palmares staan romans, verhalen, columns en een toneelstuk. Zijn meest recente roman De berenrug verscheen in 2020. In het Watlab schrijft hij aan zijn zesde roman.

Lotte Lola Vermeer(1992) is schrijver, theatermaker en scenarist. Ze studeerde Writing For Performance aan de HKU in Utrecht en behaalde de master Audiovisuele kunsten-Schrijven aan het RITCS in Brussel. Lotte Lola is artistiek leider van Radicale Gezelligheid waarmee ze theater schrijft, maakt en brengt. Daarnaast bezint ze zich op performances, podcasts, digitale interventies en ander soort poëzie. Lotte Lola is werkzaam in België en Nederland. Ze dwaalt digitaal rond en bezoekt de uiteinden van Google Streetview. Ze vertaalt haar ervaring in de fysieke en digitale werkelijkheid in audio en reviewpoëzie.

Runa Svetlikova (1982) studeerde grafisch ontwerp en taal- en letterkunde. Op de een of andere manier is ze altijd bezig met kijken en het vertalen, eerst in beeld, dan in poëzie, van dat wat ze ziet. In 2014 debuteerde Runa met Deze zachte witte kamer. Die won onverwachts de Herman De Coninck debuutprijs, de Jo Peters poëzieprijs en de Europese Bridges of Struga debuutprijs. In 2018 verscheen Drieëntwintig tips om de hond en je demonen aan de lijn te houden. De hond won helemaal niets, maar dat brengt alles gewoon weer een beetje in evenwicht. Naast het zelf schrijven begeleidt ze ook anderen bij het schrijven van poëzie, proza en non-fictie.

Leen Verheyen (1984) is theatermaker, schrijver, denker én lezer. Ze studeerde drama aan het Conservatorium van Gent en schreef verschillende theaterteksten voor Villanella, HETPALEIS en Luxemburg waaronder 'Autoroute du soleil' en 'Smallfilm'. Ook voor het jongere publiek schreef ze theaterteksten zoals 'Meestal regende het' en 'Sarie, mijn vriend Kaspar en ik'. Daarnaast is Verheyen ook gedoctoreerd in de literatuurfilosofie aan de Universiteit Antwerpen. In haar filosofisch boek 'Wat de lezer leert. Filosofen over het nut van literatuur' (2019) onderzoekt ze hoe literaire fictie ons menselijke handelen kan beïnvloeden. Verheyen publiceerde ook kortverhalen en poëzie. In 2020 schreef ze in opdracht voor deBuren 'Drie gesprekken aan een plein in een stad in lockdown' voor het project Besmette Stad. Ze post ook regelmatig nieuwe gedichten op haar Instagrampagina.

Nico Boon (1978) werkt als schrijver, performer, regisseur, coach, docent en dramaturg. Hij schreef de afgelopen jaren zowel teksten voor de grote zaal als voor kleinere producties. De tekst van zijn solo KOMT OP/GAAT AF werd genomineerd voor de Toneelschrijfprijs, werd in het Engels en het Duits vertaald, was te zien op het Dramatikerinnenfestival in Oostenrijk en werd door Eurodram geselecteerd als één van de drie beste Europese stukken in Duitse vertaling, met een lezing tijdens het Kunstfest Weimar tot gevolg. In 2020 schreef hij zijn eerste stuk voor jong publiek, ZWANEN (7+). Het werd meteen opgenomen in het aanbod van de Duitse uitgever Verlag der Autoren. De tekst van zijn voorstelling 21.02.2022 werd door het Shakespeare Is Dead festival geselecteerd als één van de tien noemenswaardige recente teksten uit het Nederlands taalgebied, en werd daardoor deels in het Engels en Frans vertaald. In 2023 schrijft Boon een nieuwe tekst voor jong publiek, RAARHAAR (8+), die Nico’s elfde tekst voor het professionele circuit zal zijn. Het voorbije seizoen was Boon de eindregisseur van de voorstelling = van Sascha Bornkamp en Juicy Ijsselmuiden, dit seizoen is hij de dramaturg van de voorstelling De Puberfluisteraar van Sanderijn Helsen. Daarnaast geeft Boon les aan een nieuwe generatie theatermakers bij LUCA Drama in Leuven, is hij bezig aan een doctoraat in de kunsten over nieuwe toneelschriftuur en is hij oprichter en vast kernlid van De Leesclub.

Paul Verrept (1963) is auteur, grafisch ontwerper en tekenaar. Tussen 1983 en 1987 regisseerde hij theater. In de jaren ‘90 illustreerde hij gedichten van Paul van Ostaijen: Slaap, Sjimpansee en Marc. Daarnaast schreef hij ook prentenboeken, theaterteksten en verhalen. Verrept won de Provinciale Prijs voor Literatuur in 2004 én de Gouden Uil Prijs van de Jonge Lezer in 2005 voor Het meisje, de jongen, de rivier (2004). Zijn boek Mist (2006) ontving een jaar later een White Raven Special Mention in München. Zijn recente novelle 'Brandingen' stond op de shortlist van De Bronzen Uil. Werk van hem is in het Arabisch, Frans, Duits, Deens, Spaans, Catalaans, Koreaans, Japans, Grieks en Chinees vertaald. Bovendien zijn verschillende boeken herwerkt tot theatervoorstellingen. Paul Verrept werkt vaak samen met andere kunstenaars: Clara van den Broek, Ingrid Godon, Bart Meuleman, Marc Vanrunxt, Wouter Van Looy, Sara De Bosschere, Luc Nuyens …

Frederik Van den Stock (1986) is een striptekenaar en illustrator met kleurrijk en humoristisch werk dat in o.a. Knack, de Standaard en de New York Times verscheen. Zijn debuutstrip Buck, de eerste man op aarde vertelt over de hopeloze strijd van een oermens tegen god en eenzaamheid. Verder houdt hij van fietsen en van vogelkijken.

Karlijn Sonderen Smit (1982) werkt als actrice, theatermaker en schrijfster. Ze houdt van stijlexperimenten, ongemak, grensgebieden, alles wat wankelt en het absurde alledaagse. Karlijn werd geselecteerd als Nieuwe Maker en ontwikkelde zich onder de vleugels van theatergezelschap BonteHond tot een eigenzinnig maker. Haar teksten verschenen o.a. bij deBuren, het Gezeefde Gedicht, in de poëziekrant en op menig podium. Ze werkt daarnaast als kinder- en jongerenfilosoof.

Seckou Ouologuem (1985) is slamdichter, rapper, schrijver, theatermaker en eventorganiser. Zijn passie voor poëzie groeide voort uit rapcyphers met vrienden enkele decennia terug toen hiphop nog een voornamelijk conscious gebeuren was. Toepasselijk was zijn playground het conscience plein, een plek toegewijd aan een schrijver die zijn volk leerde lezen en schrijven. Seckou is een van de grondleggers van de slamscene in Vlaanderen. Hij is de oprichter van ‘Capital Slam’, een Vlaamse Scholencompetitie voor (slam)poëzie, mede-oprichter van Word Wa(a)r, een conceptueel theater/rapbattle platform. Via poëzie, rap, seni-theaterachtige stukken en acties zoals sit-ins, publieke performances en middelvingerchocolade probeert hij de stad bewuster te maken en met elkaar te verbinden. De stad is van iedereen en dit moet ook voelbaar zijn in de poëzie. In 2008 won hij de kifkifaward, in 2017 werd hij Belgisch kampioen en 4e van de wereld in rap (EOW), in 2020 werd hij stadsdichter van Antwerpen, in 2023 museumdichter van Brugge en won hij de Nederlandse Johnny award. Hij won nog twee andere awards zoals die van De Vandale woordenboek organisatie (2019) en de Diesel Award (2006) maar die gaf hij terug omdat zij respectievelijk racisme verdedigen en oplichters bleken.Met het organiseren van platforms voor poëzie zoals "iedereenstadsdichter", WORDt (poëzie platform) en Capital Slam (scholenslam) wil Seckou poëzie dichter bij de mensen brengen en terug relevanter maken. Tegelijkertijd is poëzie ook gewoon een van de weinige tools die hij ter beschikking heeft om onverdund te zeggen waar het op staat. Om in de straten, instituten en in de media een stem van de stad, die van de minder gemachtigde mens te laten horen.Seckou verzorgt workshops, optredens en installaties in scholen, gevangenissen en instituten en is onderdeel van meerdere dekolonisatiegroepen in Vlaanderen, want die zijn hard nodig.

Emad Fouad (geboren in Egypte, 1974) is een Antwerpse romanschrijver, dichter en vertaler. Sinds zijn verhuizing naar België in 2004 schrijft hij voor diverse kranten in het Midden-Oosten en Europa. Fouad publiceerde zes poëziebundels, een roman en bloemlezingen van moderne Egyptische poëzie, waarbij zijn werk in tien talen werd vertaald. Zijn poëzie, waarin hij Egyptisch en Standaard Arabisch mengt, onderzoekt interculturele thema’s en de migratie-ervaring. Fouad richtte in 2021 Uitgeverij Metafora op, die Arabische en Europese literatuur dichter bij elkaar brengt. Zijn laatste werk, Voor je ogen, handelaar..., onderzoekt de Arabische literatuurmarkt in het Westen.

Sam Hoeck (1995) is schrijfster. Ze studeerde Wijsbegeerte aan de Universiteit van Antwerpen en Schrijven aan het RITCS in Brussel. Haar teksten verschenen o.a. bij DWB, Kluger Hans, De Optimist en op verschillende podia, zoals Nuff Said en Felix Poetry Festival. In het Watlab schrijft ze verder aan haar prozadebuut ‘Verdrietgebied’, een verhaal over de plaats en de betekenis van verdriet in een gezin.

Ravi Rosoux (2001) is een hopeloos geval. Hij heeft het schrijven per toeval ontdekt bij een dichtwedstrijd op zijn middelbare school en raakt er nu niet meer vanaf. Hij probeert het kwijt te spelen op bierviltjes en in notitieboekjes, achtergelaten op het openbaar vervoer. Er ligt reeds een stapel onleesbaar handschrift in Charleroi, de eindhalte van zijn trein naar Brussel waar hij school liep aan het RITCS. Hij is gepubliceerd in Klugerhans, Roergebied, stond op de shortlist van VloedSchrijft en heeft buiten het schrijven een maakresidentie gevolgd op KONVOOI. Momenteel werkt hij aan zijn debuutroman en overigens aan de dingen die hem daarvan afleiden en terug naartoe brengen.

Flor Declercq publiceerde gedichten in o.a. Het Liegend Konijn, Deus ex machina, Poëziekrant, Revisor en De Gids. Hij nam deel aan de Parijsresidentie van deBuren, resideerde in het Huis van de Dichter te Watou en deBuren en Perdu selecteerden hem voor de poëzietournee Vers van het Mes. Naast poëzie schreef hij enkele theaterteksten. Makers en gezelschappen als Jos Verbist & barokensemble Il Fondamento, Wim De Wulf, Antigone en Walpurgis brachten zijn teksten op de planken.

Kristien De Proost (1972) is een Belgische theatermaker, schrijver en performer. Ze begon als freelance actrice bij onder andere Toneelhuis en CAMPO/Victoria en sloot zich later aan bij het Brusselse theatercollectief Tristero, waar ze in 2013 haar bekroonde solovoorstelling Toestand creëerde. Na acht jaar touren met deze voorstelling verliet ze Tristero in 2017 om zich te richten op schrijven en nieuwe samenwerkingen, zoals Simon, Garfunkel, My Sister & Me met Bwanga Pilipili en In the Middle of Nowhere met Frederico Araujo. De Proost werkt aan haar eerste roman en speelt af en toe in films en series (Problemski Hotel, The Best of Dorien B., De Twaalf). Ze geeft ook les en coacht masterproeven aan KASK en RITCS.

Fien Leysen [°1989, België] studeerde Taal- en Letterkunde, gevolgd door een extra master Literatuurwetenschappen aan de Universiteit Antwerpen, en een tweede opleiding, Drama/Woordkunst, aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Ze zoekt in haar werk telkens naar de meest geschikte manier om haar verhaal te vertellen, onafhankelijk van het medium, en komt zo vaak uit bij een combinatie van verschillende vertelvormen [schrijven, performance, video, audio…]. Fiens werk schommelt tussen het persoonlijke en het poëtische en probeert telkens een universeel thema aan te raken.

Agnes Sabitova (1990, Klaipeda) is thuis in drie talen (Russisch, Nederlands en Engels). Ze behaalde haar Bachelor of Arts in Middelburg en volgt sinds academiejaar 2023-2024 lessen aan de Schrijversacademie van Creatief Schrijven. In haar literaire werk verkent ze thema’s als identiteit, taal en familiestructuren. Ze schrijft kortverhalen en werkt momenteel aan haar eerste roman. De komende tijd richt ze zich op een verkenning van het wij-perspectief in hedendaagse fictie: hoe schrijf je een collectief personage? Daarnaast onderzoekt ze manieren om favoriete boeken op een nieuwe manier te ervaren door koken, eten en lezen te verbinden.

Veerle is schrijver, denker en zelfverklaarde geveltuinverzorger. In het Slow Writing Lab 2024 werkt ze aan een polyfoon verhaal over ecologische rouw. Verder wordt ze warm van theater, woorden die ze op straat van de grond raapt en poëzie. Een terugkomende vraag die ze zich doorheen haar werk stelt, is hoe we kunnen leren luisteren naar mensen, dieren en dingen waarnaar vandaag doorgaans minder goed geluisterd wordt.