In gesprek met Frederik Van den Stock
Frederik Van den Stock (1986) is een striptekenaar en illustrator met kleurrijk en humoristisch werk dat in o.a. Knack, de Standaard en de New York Times verscheen. Zijn debuutstrip Buck, de eerste man op aarde vertelt over de hopeloze strijd van een oermens tegen god en eenzaamheid. Verder houdt hij van fietsen en van vogelkijken.
Op een maandagvoormiddag nestelden Frederik en ik ons op de gele stoelen van Cantin in de Blikfabriek. De winterkoude trotserend met een blauwe beanie op zijn hoofd en kop koffie in zijn handen, vertelde hij me over het hoe en waarom van strips, de dwaasheid van de mens, en kraanvogels.
Door Lora De Baeremaeker
"Ik vind het heel fijn om na te denken hoe je met tekeningen en tekstballonnen een soort ritme kunt vinden om iets visueel te vertellen."
Waar ben je op dit moment mee bezig in je leven?
Ik ben een strip aan het maken. Momenteel ben ik het scenario en de pagina-layouts aan het afwerken. Het verhaal gaat over een natuurgebied dat wordt verkaveld, en tijdens de graafwerken wordt er wat te diep gegraven en gaat er een poort naar de hel open. Er komen allemaal demonen naar buiten, en terwijl dit gebeurt, doet iedereen in het dorp alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Tot het altijd maar erger en erger wordt en er zich uiteindelijk een soort Dag des Oordeels voltrekt, à la Bruegel of Bosch.
Hoe gaat dat in z’n werk, de creatie van zo’n strip?
Het werkt voor mij het best om al tekenend te schrijven. Dan kan ik de personages en hun karakter zien alsof het poppen zijn: ik zie hoe ik ermee kan spelen. Dat gaat moeilijker als ik aan het typen ben. Natuurlijk wissel ik wel tussen de twee, want soms is het ook gemakkelijk om een snel overzicht uit te typen. Maar ik werk vooral door te tekenen, veel tekenen.
Ik teken heel graag, ik heb dat altijd graag gedaan. Aan de hogeschool volgde ik Grafische Vormgeving/Reclame, en deed ik een stage in een reclamebureau. Dat was leerrijk, maar voelde wel aan als een ietwat vuile wereld: veel competitie en achter-de-rug. Dus halverwege die studie dacht ik, eigenlijk is tekenen toch leuker. Ik maakte toen de goede keuze om te wisselen naar Beeldverhaal en Illustratie.
En waarom dan specifiek strips?
Ik vertelde altijd al graag verhalen, en schreef ook vaak. Ik was bijvoorbeeld wel goed in het schrijven van opstellen in de lagere school. Om dat dan te combineren met tekenen, was voor mij de ideale manier om verhalen te vertellen en mijn ideeën te delen.
Ik vind het heel fijn om na te denken over hoe ik iets in beeld kan brengen. Hoe je met tekeningen en tekstballonnen een soort ritme kunt vinden om iets visueel te vertellen. Ook de tekst wordt eigenlijk visueel, en dat is ook nodig om soms even te pauzeren. Daar ben ik wel echt heel bewust mee bezig. Wat ook betekent dat ik soms heel traag werk (lacht). Je kan daar echt oneindig mee bezig blijven, ik vind dat een enorm boeiend aspect van het vak.
Kan het visuele ook een uitdaging zijn?
Ja, zeker. Maar in het algemeen wel een toffe uitdaging. Het is heel spannend om na te denken over wat ik wil vertellen, en de juiste oplossing te vinden. Bijvoorbeeld: wat gebeurt er als je de pagina omdraait? Of wat als je met je bladspiegel gaat spelen? Dan heb je ook tekstballonnen, die een soort rustpunten kunnen zijn. Het is leuk om naar zo’n trucjes op zoek te gaan, en dan bijvoorbeeld een agressieve tekstballon in iemand zijn gezicht te zetten tijdens een discussie.
"Het is leuk om naar zo’n trucjes op zoek te gaan, en dan bijvoorbeeld een agressieve tekstballon in iemand zijn gezicht te zetten tijdens een discussie."
Ervaar je soms obstakels?
Ja (lacht). De manier waarop ik naar mijn werk kijk is vol ups en downs. Dan denk ik ‘oké, dit is goed’, en dan denk ik een week later ‘oh nee, waar ben ik toch mee bezig'. Ik twijfel veel over dingen. Een ander obstakel is dat de stripwereld financieel niet zo heel lucratief is. Dan is er ook het lange werken, en het alleen werken. De strip waar ik nu aan bezig ben, maak ik met een vriend. Het is heel inspirerend om gedachten te delen en feedback te krijgen, en op die manier samen aan iets te bouwen. In het algemeen is het alleen zitten en het lang aan iets bezig zijn de oorzaak van veel twijfels. Dan probeer ik het ritme te behouden, en vooral niet te veel na te denken.
Hoe gaat dat in z’n werk, een strip maken met twee?
Thijs (Desmet, schreef in 2018 Van roken ga je dood, red.) en ik zijn allebei tekenaars, en hebben dit idee gehad toen we samen op vakantie waren. Daar is dan zo’n vier, vijf jaar niets mee gebeurd, maar een aantal maand geleden had ik dat idee opnieuw. Ik bedacht me toen dat dit idee helemaal zo slecht nog niet was, en ik wilde er verder mee aan de slag. De puzzelstukjes vielen ineens op hun plaats, en toen heb ik Thijs gecontacteerd, die heel graag wilde meewerken. Op dit moment zou ik zeggen dat ik de grote lijnen schrijf, en er misschien het meest aan werk. Maar Thijs geeft altijd feedback, en brengt ook ideeën aan, en die proberen we dan samen een plek te geven in het verhaal, om zo af te wegen wat erbij past en wat niet. Dat werkt wel omdat we qua verhalen en ideeën best compatibel zijn, maar hij soms ook wel een andere inkijk heeft in hoe de dingen werken.
Het is gelukkig nog niet voorgekomen dat we het niet eens zijn met elkaar. Daar had ik een beetje schrik voor, en ben ik nog steeds wat op mijn hoede voor. Als we echt aan de uitwerking gaan beginnen, zullen we goede afspraken moeten maken, want het is ook gewoon een goede vriend. Ik wil die vriendschap niet direct verkloten door een creatief meningsverschil (lacht).
Koos je daarom ook voor Watlab, om niet alleen te moeten werken?
Ik heb nu twee maanden van thuis uit gewerkt, en dat was toch soms heel moeilijk. Het was nogal claustrofobisch, en er is soms veel afleiding. In een atelier is het altijd wel fijn om met mensen te kunnen praten, vragen te stellen, en ook gewoon een beetje sociaal contact te hebben. Dat is wel één van de grote meerwaardes aan zo’n residentie.
"Ik word achtervolgd door de dwaasheid van de mens."
In het Watlab ben je omringd door andere makers ook, zijn er makers die jou inspireren?
Eigenlijk kan ik het nog niet zeggen, omdat we nog maar net begonnen zijn en dus nog niet zo veel volk heb gezien. Tijdens de introductiedag vond ik het bijvoorbeeld tof dat we het al over de onderwerpen waarover we het in de intervisie willen hebben (In zo’n maandelijks intervisie komen alle makers van het Watlab samen om het te hebben over een bepaald onderwerp, red.). Ik vind dat een heel goed concept, en het gaf een goed gevoel om op die manier het ijs te breken over artistieke zaken en daar met andere makers over te praten.
Doordat ik teken ben ik, samen met Dieter (De Schutter, red.), een beetje de vreemde eend in de bijt. Misschien is Dieter dan wel een inspiratie. Die ken ik al een beetje en zijn werk vind ik echt heel goed. Ik wil die wel eens in het echt zien tekenen, en kijken hoe zijn creatief proces verloopt.
Je strip gaat dus over de nauwe banden tussen projectontwikkelaars en de hel. Zijn er verder nog thema’s die je lijken te achtervolgen?
De natuur komt vaak terug. Ik wandel graag in de natuur en heb daar een grote fascinatie voor opgebouwd. Specifiek dan voor vogelkijken, dat is voor mij een grote passie. Verder word ik ook achtervolgd door de dwaasheid van de mens. Dwaasheid is iets dat je overal ziet (lacht). Ik probeer ook altijd wel humor te gebruiken in mijn verhalen, die dwaasheid is een goede basis om grappen te maken. Dat is heel sterk aanwezig in de strip waar ik nu aan bezig ben, en zat ook al verweven in mijn eerste strip (Buck, de eerste man op aarde, 2019, red.). Toevallig zijn die twee strips nu ook redelijk Bijbels. Dat was zeker niet bewust, het is niet dat ik zo religieus ben opgevoed. Buck ging over Genesis, en deze gaat dan meer over het Apocalyps-verhaal, het einde van het Nieuwe Testament. Maar dat is echt toeval.
Om het even over vogelkijken te hebben: één van je strips heet ‘De Levenslijst’. Hoe stelt jouw levenslijst het? (Een levenslijst: een lijst van alle vogels die vogelspotters tegenkomen, en die ze graag zo divers en uitgebreid mogelijk krijgen)
Goed! Na een tijdje groeit die niet zoveel meer aan natuurlijk, omdat je dan de gemakkelijkste vogels al hebt gezien. In die strip komt Thijs trouwens voor, met wie ik nu samenwerk. De vakantie waarin we naar het Lac du Der trokken, om te kijken hoe honderden kraanvogels daar in hun trek even op adem kwamen, was de vakantie waar de vonk voor ons verhaal oversloeg. Ik was vorige week trouwens in de Ardennen, net ook weer tijdens de kraanvogeltrek, maar ze waren er niet. Jammer.
Heb je ook een levenslijst die niet aan vogelkijken is gebonden?
Niet zo letterlijk. Terwijl ik wel graag lijstjes maak op zich, maar tegelijk geeft dat ook stress om zo’n dingen vast te leggen, dus ik probeer dat niet te doen. Ik denk dat ik eerder zo’n soort lijst van het verleden heb dan van de toekomst. De laatste tijd ben ik veel aan het fietsen, en een hoogtepunt op dat vlak was de beklimming van de Mont Ventoux. Dat was achteraf gezien echt een mooi doel, ik fietste helemaal naar daar, en ben heel blij dat ik ook tot aan de top ben geraakt.
Benieuwd naar de illustraties van Frederik?
Kijk zeker eens op zijn website, of duik in het verhaal van Buck, de eerste man op aarde (Uitgeverij Oogachtend, 2019).
Frederik Van den Stock (1986) is een striptekenaar en illustrator met kleurrijk en humoristisch werk dat in o.a. Kn
Frederik Van den Stock (1986) is een striptekenaar en illustrator met kleurrijk en humoristisch werk dat in o.a. Knack, de Standaard en de New York Times verscheen. Zijn debuutstrip Buck, de eerste man op aarde vertelt over de hopeloze strijd van een oermens tegen god en eenzaamheid. Verder houdt hij van fietsen en van vogelkijken.
...
Watlab
Het Watlab is een atelier, een broedplek, een laboratorium in de Blikfabriek in Hoboken waar de residenten dag en nacht terecht kunnen om elk aan hun eigen projecten te werken, en samen in gesprek gaan over het creatieproces.
Meer over dit project