In gesprek met Dieter De Schutter
Dieter De Schutter is een illustrator uit Antwerpen. Hij hanteert voor zijn illustraties een heldere en dynamische beeldtaal. Zijn werk won meerdere prijzen, waaronder ‘Purple Island’ van Nami Concours 2021 in Zuid-Korea. In het Watlab werkt hij aan freelance opdrachten en aan zijn eerste eigen prentenboek als schrijver en illustrator.
Wat typeert volgens jou je werk?
In mijn illustraties nodig ik de toeschouwer graag uit om een stapje dichterbij te zetten. Zo kan die heel het tafereel doorgronden. Ik hou ervan om kleine grappige details te tekenen. Mijn werk is kleurrijk, met oog voor grafische compositie. Doordat ik vaak met verschillende schrijvers samenwerk, zijn de thematieken ook divers. In deze samenwerkingen voeg ik in de beelden die ik maak een nieuwe laag toe aan het verhaal. De beeldverhalen die ik zelf maak ogen aanvankelijk vrolijk, maar er schuilt onderhuids soms ook een zekere tristesse in.
Denk je in beelden?
Ja, maar eigenlijk vooral in sferen. In mijn illustraties hou ik altijd rekening met de context en wil ik het juiste gevoel overbrengen. Dat gevoel of die sfeer komt geleidelijk aan tot stand omdat ik mijn buikgevoel volg. Ik experimenteer met kleuren en compositie en hou ervan om verschillende dingen uit te testen. Uiteraard heb ik op voorhand wel al een beeld in mijn hoofd, maar ik wil me nooit te hard vastpinnen en wil nog voldoende vrijheid behouden. Ik ben bijvoorbeeld geen grote fan van te fel uitgewerkte schetsen, omdat het gevaar dan bestaat dat je een bepaalde spontaniteit verliest door het beeld al op voorhand volledig uit te werken. Ik vertrek dus liefst van een abstract idee in mijn hoofd waarmee ik onmiddellijk aan de slag kan.
“Ik nodig de toeschouwer graag uit om een stapje dichterbij te zetten.”
Wat is er volgens jou zo bijzonder aan een graphic novel?
Wat een graphic novel zo bijzonder maakt is dat je een verhaal op twee manieren kunt lezen: enerzijds vertellen de illustraties een verhaal, anderzijds heb je de tekst. Er is een boeiende wisselwerking tussen tekst en beeld. Het unieke aan een graphic novel is het feit dat er een ritme doorheen het verhaal vloeit. Soms zijn de beelden op een gegeven moment belangrijk omdat je bepaalde gevoelens of abstracties zo beter kunt uiten. Daarnaast heb je het element ‘tekst’ dat andere zaken kan beklemtonen. Aan de hand van hoe een tekst geschreven of aangebracht is, kun je bijvoorbeeld ook veel afleiden. Eén van mijn favoriete makers van graphic novels die dit doet, is Dominique Goblet. Zij is heel sterk in het overbrengen van die wisselwerking. Mijn andere favorieten zijn Olivier Schrauwen en Brecht Evens.
Wat vind je het moeilijkst aan het tekenproces?
Het belangrijkste is om in een goede flow te geraken en niet stoppen wanneer iets mislukt. Soms verlies ik me te hard in details waardoor ik veel langer werk dan aanvankelijk gedacht.
In 2019 ging je met deBuren mee op schrijfresidentie in Parijs. Hoe hielp dit bij de ontwikkeling van je beeldverhalen?
De korte tijdspanne van de residentie zorgde voor een ongelofelijke drive. Ook vond ik het heerlijk om omringd te zijn door andere schrijvers en vertellers, die met verschillende mediums werkten. Dat was vooral inspirerend en gaf me goesting om meer te creëren. In Parijs wisselden we constant uit met andere makers. Ik leerde hoe hun werkproces verliep, hoe zij naar bepaalde onderwerpen kijken en hoe zij het aanpakken. Dat was ontzettend leerrijk. Daarnaast kregen we ook feedbacksessies, wat me hielp om mijn eigen stem verder te ontdekken. De schrijfresidentie heeft me ook geholpen om mezelf serieuzer te nemen in mijn vak. Op professioneel vlak is het ook een springplank geweest. Mijn opdracht van de residentie werd gepubliceerd in Stripgids. Daarnaast heb ik voor deBuren het project Besmette Stad mee vormgegeven. Hiervoor maakte ik onder andere een grote mural aan de metrohalte Opera in Antwerpen.
"Het unieke aan een graphic novel is het feit dat er een ritme doorheen het verhaal vloeit."
Wie zou je willen zijn, buiten jezelf?
Iemand die vlot is in speeches schrijven, of misschien een historische figuur? Nee, als ik mag romantiseren, dan zou ik eigenlijk graag eens ervaren hoe het was om een grafische kunstenaar te zijn in het zeventiende-eeuwse Japan. Zij werkten met kalligrafieborstels in de natuur en experimenteerden met woodblock prints, een bepaalde grafische techniek waarmee ze houtsneden maakten. Heel intrigerend allemaal. De prenten bevatten ook vaak humor, absurde settings én katten. De ideale combinatie als je het mij vraagt.
Waar zie je jezelf binnen vijf jaar staan?
Ik ben geen grote planner, maar ik wil graag nog veel boeken maken. Een droom is ook om aan een animatiefilm te werken. Voor de rest wil ik mijn authentieke stem als schrijver verder ontwikkelen.
Watlab
Het Watlab is een atelier, een broedplek, een laboratorium in de Blikfabriek in Hoboken waar de residenten dag en nacht terecht kunnen om elk aan hun eigen projecten te werken, en samen in gesprek gaan over het creatieproces.
Meer over dit project
