In gesprek met Eli Elise

Eli Elise Hoopman is een Nederlandse schrijver en performer, die in Antwerpen woont. Haar teksten werden gepubliceerd in De Optimist, Kluger Hans en G-punt. Toen ze elf jaar was won ze de Harry Potter Verhalenwedstrijd, georganiseerd door een kinderboekenwinkel in Arnhem, waar ze opgroeide. Vele jaren later behaalde ze haar Master Woordkunst aan het Conservatorium van Antwerpen. Momenteel studeert ze Oudgrieks en Klassiek Hebreeuws aan de KULeuven. In het Watlab schrijft ze aan haar debuutroman, die bij Nijgh & Van Ditmar zal verschijnen.

Kan je al een tipje van de sluier lichten, waarover gaat jouw debuutroman?

Het is een fictieverhaal over een vrouw die haar beste vriendin vermoordt door haar te verdrinken in het Galgenweel (een brakwatermeer op Linkeroever in Antwerpen, red.).
Als schrijver ben ik nog volop in ontwikkeling, ik werk al zo’n vijf jaar aan mijn debuut. Ik heb veel geleerd aan het conservatorium, vooral in verband met stijl. Maar een roman maken is niet een aaneenschakeling van fragmenten, daar heb je een plan voor nodig. En vanuit dat bepaalde plan moet je zorgen voor structuur. Typerend aan mijn schrijfstijl is dat het beeldend en fysiek is.

Welke worstelingen kom je tegen tijdens het schrijfproces?
Soms vind ik het confronterend dat ik aan het einde van de rit moet bepalen of een tekst goed is of niet. Natuurlijk wil ik dat ook: ik schrijf een boek zodat ik alles kan bepalen. Maar dan komt er feedback bij, die je moet verwerken. Je krijgt wel bijstand van je redacteur of je medelezers, maar uiteindelijk moet je toch zelf uitzoeken hoe je de feedback toepast op je tekst: of je het überhaupt zal gebruiken, wat belangrijk is, wat niet. Dat allemaal zelf bepalen, vind ik best ingewikkeld. Ik zou willen dat ik even zeker was over mijn eigen tekst als wanneer ik werk van iemand anders lees.

Wat maakt een boek dat je leest tot een goed boek?
​Ik vind dat literatuur iets magisch kan hebben. Dat een goed boek het leven overstijgt, dat vind ik prachtig. Dat iets grappig, absurd en herkenbaar is. Dat is natuurlijk eerder een gevoel dan iets waar je de vinger op kan leggen.
​
Met welke auteurs, dood of levend, zou je graag een avondje dineren?
Ik denk niet dat ik de auteur als persoon per se wil ontmoeten. Naambekendheid en succes komt door het werk – en heeft zelden te maken met persoonlijkheid. Maar als ik toch zou moeten kiezen, dan ga ik voor J.M. Coetzee, J.K. Rowling, en Donna Tartt. Maar nog liever zou ik willen dineren met auteurs van Bijbelboeken. Teruggaan in de tijd en de geschiedenis ervaren.
​
Naast het schrijven geniet ik van mijn huidige studie. Omdat ik al een studie achter de rug heb was deze niet noodzakelijk en zit er geen druk op. Oude teksten bekijken en dode talen leren vind ik fantastisch. Ontcijferen voelt aan als een hobby, om die tekens te lezen en te analyseren.

Wat zijn je toekomstplannen?
Deze zomer ga ik op summer school in Israël, om me verder te verdiepen in het Hebreeuws. Daarna vertrek ik voor een halfjaar op Erasmus naar Denemarken.
Ik ga mijn eerste roman uitgeven, maar ik heb geen verwachtingen. De nood om een speler te zijn in het literaire veld heb ik helemaal niet. Ik zou graag onderzoek willen voeren bijvoorbeeld naar de Dode zeerollen (collectie handschriften, inclusief teksten van de Hebreeuwse Bijbel, red.) en meer tijd hebben om te schrijven.