Sam Hoeck studeerde Wijsbegeerte aan de Universiteit van Antwerpen en Schrijven aan het RITCS in Brussel. Ze droeg meermaals haar teksten voor op verscheidene podia, en zoekt op dit moment haar eigen stem, betekenis in kleine thema’s, en verbinding met andere makers. In het Watlab schrijft ze aan haar debuutroman. In dit gesprek hebben we het over het vinden van coherentie, onzekerheid bij het schrijven, en de traagheid van creëren.
Door Diana Kistaubaeva
"Door te schrijven begon ik mezelf beter te begrijpen."
Wat heeft je geïnspireerd om schrijver te worden?
Als kind vond ik lezen echt niet leuk. Er is geen boek of verhaal dat me heeft doen schrijven - ik ontdekte dat schrijven me hielp om alles wat er in mijn hoofd omging te kanaliseren. Het was een manier om mijn gedachten ergens op papier te krijgen en ze daarna even los te kunnen laten. Die drang om gedachten te verzamelen, dingen op te schrijven, dat is waar het voor mij begon. En langzaam begon ik te merken dat ik door te schrijven mezelf beter begon te begrijpen. Beetje bij beetje deelde ik wat ik schreef met anderen, en begon ik te denken dat schrijven iets voor mij was. En zo ben ik stapsgewijs verder gegaan.
Over welke thema’s schrijf je vooral?
Dat is een van mijn grootste struikelblokken. Ik heb vaak het gevoel dat ik moeilijk kan formuleren waar mijn werk over gaat. Ik schrijf veel, maar het voelt altijd alsof ik nog niet goed begrijp wat de grote lijnen zijn. Het is moeilijk om mijn werk in een bepaald thema te vatten, omdat ik het gevoel heb dat wat ik schrijf te “plat” is, te klein misschien.
Op dit moment schrijf ik bijvoorbeeld over verdriet, maar dat is natuurlijk een enorm breed thema. Ik ben bezig met een familieportret waarin de verschillende personages op hun eigen manier met verdriet omgaan. Ze kunnen elkaar niet vinden in dat verdriet, omdat ze er niet dezelfde taal voor hebben. En toch voelt het soms alsof ik niet goed weet wat dat thema nu precies inhoudt.
Ik schrijf vaak met het idee dat ik een duidelijk thema moet hebben, iets groots, iets relevants. Het voelt alsof kleine thema's niet genoeg zijn, wat me soms wat onzeker doet voelen over datgene wat ik schrijf.
“Ik krijg steeds meer grip op wat ik wil zeggen.”
Wat zijn dan grote thema’s, of (te) kleine thema’s?
Ik herinner me dat ik tijdens mijn masteropleiding een kleine novelle schreef over geborgenheid. Toen werd me verteld dat dat te klein was, niet relevant genoeg. Dat frustreerde me; ik dacht: ‘Wat is er mis met geborgenheid?’ Helemaal niets - kleine thema's hebben soms grootse waarde, en kunnen even belangrijk zijn als een grotere verhalen.
Is het idee van identiteit iets wat je bewust onderzoekt in je schrijven?
Ik ben echt op zoek naar mijn eigen schrijfidentiteit. De laatste jaren merk ik dat ik steeds meer grip krijg op wat ik wil zeggen, maar het is een proces van lange adem. Het voelt soms heel traag, en ik ben soms jaloers op schrijvers die het ‘eruit kunnen gooien’ in een kortere tijd. Ik schrijf vaak heel langzaam, en soms lijkt het alsof ik meer tijd nodig heb om iets te begrijpen of om er een vorm aan te geven. Maar dat is ook een onderdeel van mijn proces.
Hoe zoek je het experiment op?
Ik probeer vooral meer coherentie te vinden in mijn werk. De laatste jaren merk ik dat mijn schrijfstijl heel afhankelijk is van wat ik lees. Als ik iets lees dat heel experimenteel is, dan zie je dat ook in mijn schrijven, en dat vind ik niet altijd prettig. Dus de laatste tijd heb ik periodes waarin ik me alleen concentreer op schrijven en andere periodes waarin ik me meer richt op lezen. Ik probeer die twee gescheiden te houden, zodat ze elkaar niet te veel beïnvloeden.
“Ik wil mijn werk delen met andere schrijvers en tegelijkertijd van hen leren door hun werk te lezen.”
Wat hoop je tijdens je residentie bij Watlab te ontdekken?
Ik ben op zoek naar een frisse blik op mijn werk. Het afgelopen jaar heb ik mezelf veel afgesloten en heb ik geprobeerd om te focussen op het creëren van een logisch geheel, maar nu heb ik echt behoefte aan contact met anderen. Ik wil mijn werk delen met andere schrijvers en tegelijkertijd van hen leren door hun werk te lezen. Ik geloof echt in de kracht van die wisselwerking, dus dat is iets waar ik veel van verwacht. Het is mooi om te merken dat die interactie al zoveel heeft gedaan, zelfs in de korte tijd dat ik hier ben.
Het Watlab is een atelier, een broedplek, een laboratorium op de zolder van De Studio in Antwerpen, waar de residenten dag en nacht terecht kunnen om elk aan hun eigen projecten te werken, en samen in gesprek gaan over het creatieproces.
Meer over dit projectSam Hoeck (1995) is schrijfster. Ze studeerde Wijsbegeerte aan de Universiteit van Antwerpen en Schrijven aan het R
Sam Hoeck (1995) is schrijfster. Ze studeerde Wijsbegeerte aan de Universiteit van Antwerpen en Schrijven aan het RITCS in Brussel. Haar teksten verschenen o.a. bij DWB, Kluger Hans, De Optimist en op verschillende podia, zoals Nuff Said en Felix Poetry Festival. In het Watlab schrijft ze verder aan haar prozadebuut ‘Verdrietgebied’, een verhaal over de plaats en de betekenis van verdriet in een gezin.
...