Het schrappen van projectinvesteringen
Stad Antwerpen maakte bekend dat zij de projectinvesteringen voor de culturele sector voor de komende drie jaar afschaffen.
Dit heeft desastreuze gevolgen voor een bloeiend, levend, cultureel leven.
VONK & Zonen maakte meerdere projecten mogelijk met steun van Stad Antwerpen.
Lotte Dodion vertelt de rest:
Het afschaffen van de projectsubsidies is geen besparing die '𝙙𝙚 𝙧𝙪𝙜𝙜𝙚𝙣𝙜𝙧𝙖𝙖𝙩 𝙫𝙖𝙣 𝙝𝙚𝙩 𝘼𝙣𝙩𝙬𝙚𝙧𝙥𝙨𝙚 𝙘𝙪𝙡𝙩𝙪𝙪𝙧𝙡𝙚𝙫𝙚𝙣' vrijwaart. Integendeel, het is het beenmerg eruit trekken. Wat overblijft is alleen dit: een skelet. Dan rest ons alleen nog botverkalking, kunstenaar na kunstenaar, huis na huis. Met misschien in het beste geval hier en daar een morfinepleistertje.Het is een enge evolutie: Van extra ademruimte - ik denk dan aan de mogelijkheid om ook als individuele kunstenaar in te dienen die in mei 2020 aan het reglement werd toegevoegd- naar cultureel knekelveld.
Als voormalig zakelijk & artistiek leider van VONK & Zonen weet ik hoe fundamenteel de projectsubsidies cultuur bijdroegen aan tal van onze experimentele literaire en multidisciplinaire projecten. We maakten er elke indienronde gebruik van, tussen mijn start in 2017 en vertrek in 2021 heb ik om en bij de tien dossiers ingediend, telkens voor bedragen tussen 5.000 en grofweg 25.000 euro. Als ik die projectsubsidies niet had kunnen aanvragen, dan was er nu geen Watlab, de schrijf-en broedplek voor professionele auteurs in de Blikfabriek in Hoboken met gelauwerde gangmaakster Carmien Michels en een rijke schare aan bekroonde auteurs als Tülin Erkan, Hans Depelchin, Dimitri Bontenakel, Moya De Feyter of Johanna Pas.
Dan waren er geen poëtische schoolvoorstellingen als Boer Dandy of Boer Dandy gaat naar de Maan van Andy Fierens geweest waar duizenden Antwerpse schoolkinderen op een laagdrempelige manier - vaak voor het eerst- met poëzie in aanraking kwamen. Dan geen enkele Nacht van Vonk. Geen De Nacht van Pafke. Geen BeatNight. Geen Baroque is not dead. Samenwerkingen met De Studio waar telkens meer dan 100 artiesten samen experimenteerden en alle hokjes van de literatuur te buiten gingen. Dan geen Zwemlessen voor Later-project in samenwerking met Klimaatdichters, waar de subsidie het mee mogelijk maakte nieuw werk te bedenken dat intussen uitkiemde tot formats die over heel Vlaanderen en Nederland uitzwermen.
Er zijn niet alleen prachtige artistieke 'producten' uit voortgevloeid, maar zelfs essentiëler: levende banden tussen artiesten onderling, tussen artiesten en organisaties.
Het gaat om vele duizenden bezoekers, in alle leeftijden en vaak ver buiten de geijkte poëziepaden. Het gaat om honderden auteurs, van veelbelovend tot gevestigd, die niet alleen een impuls kregen om nieuw werk te maken, maar ook een impuls tot de verruiming van zowel artistieke visie en praktijk als netwerk. Er zijn niet alleen prachtige artistieke 'producten' uit voortgevloeid, maar zelfs essentiëler: levende banden tussen artiesten onderling, tussen artiesten en organisaties.
Als auteur maakte ik er zelf al een keer gebruik van: voor mijn Studio HAIKU- project kon ik dankzij de projectsubsidies in vijf rust-en verzorgingstehuizen in Antwerpen haikuworkshops opzetten, een vernieuwend en sociaal geïnspireerd traject waarin ik met de subsidie collega-dichters Amina Belôrf en Anneleen Van Offel kon vergoeden voor hun warme bijdragen. In totaal betrof die subsidie 6.750 euro, peanuts voor de stad, maar voor mij opende ze een hele wereld aan mogelijkheden om poëzie naar onpoëtische plekken te brengen. Tot op vandaag, twee jaar na het traject, krijg ik nog haikupostkaartjes uit woonzorgcentra aan. Ik was van plan het komende jaar opnieuw in te dienen: voor een literair project rond 'hoop' waarmee ik met de subsidie -o ironie- hoopte heel wat andere kunstenaars te kunnen betrekken. Ook de plannen voor een troostinstallatie aan de Schelde (mijn eerste Stadsgedicht) waarvoor ik de intentie had volgend jaar projectmiddelen aan te vragen.
Beide projecten zijn samen met het schrappen van de subsidies in de vuilnisbak geveegd. Samen met de dromen en ambities van onnoemelijk veel anderen. De projectsubsidies zijn broodnodig voor een levend cultureel veld dat experimenteert, dat blijft verjongen, verbreden, verbinden. Zonder projectsubsidies vallen niet alleen creatie-kansen voor jonge makers weg. Het neemt voor makers in welke carrièrefase dan ook zuurstof weg om te experimenteren en dat experiment met collega-artiesten in pseudo-comfortabele omstandigheden aan te kunnen gaan.
meer over Lotte Dodion
Lotte Dodion (1987) is dichter, performer en poëziemissionaris. Haar missie? Verwondering strooien in de hamsterrad
Lotte Dodion (1987) is dichter, performer en poëziemissionaris. Haar missie? Verwondering strooien in de hamsterradertjes van deze krakende tijd. Lotte schrijft in vele vormen, van ingetogen haiku tot absurd audioverhaal. Maar het liefst zet ze poëzieprojecten op waarin ze experimenteert met social design en poëzie als medium voor verbinding inzet. Lotte is gefascineerd door audio en werkt graag samen met muzikanten. Dodion stond op tal van podia en festivals in binnen- en buitenland o.a. Crossing Border, de Nacht van de Poëzie, Poetry International, Ars Poetica, Incubate en Lowlands. Haar gedichten verschenen veelvuldig in (inter)nationale tijdschriften en bloemlezingen. Na haar debuutbundel ‘Kanonnenvlees’, volgde in 2022 haar tweede boek,’STUDIO HAIKU’. Een selectie van haar werk werd vertaald naar het Frans, Engels, Duits, Turks en Arabisch. In 2023-2024 is ze onafhankelijk stadsdichter van Antwerpen.
...Evenementen die niet mogelijk waren zonder projectinvesteringen van Stad Antwerpen:
