In gesprek met Terre Mulier

Terre Mulier (1994) en ik zoeken naar een plek in de blij verwachte lentezon. Tussen de tulpen van de Blikfabriek geven we beiden toe wat zenuwachtig te zijn. Terre studeerde Woordkunst aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. Samen met hun broer Bram maakte die de warme radiodocumentaire 'Geduld, Californië'. Daarnaast is Terre schrijver en wil in het Watlab hun autofictie Filmvlies afwerken. Hen vertelt me hartelijk over tijd durven nemen, openstaan voor betovering en bovenal over het schrijfplezier.

Door Veerle De Caestecker

Waar ben je op dit moment mee bezig?

Met zoveel tegelijk (lacht). Ik ben weer aan het werk met Filmvlies, dat is de titel van een manuscript voor een novelle waar ik al een hele tijd mee bezig ben. Op een bepaald moment was ik daarmee gestopt, omdat ik het naar een paar uitgeverijen had opgestuurd en afgewezen ben geweest. En op dat punt in mijn leven kon ik daar niet zo goed mee om. Ik had nog wel ideeën, maar durfde wat ik geschreven had niet meer met anderen te delen. Ik heb het dan even laten rusten en dat doet echt deugd, want door die afstand kan ik er weer op een andere manier naar kijken. Nu zie ik er weer iets in en ik vind het zelfs goed, daarom wil ik het graag afmaken. In die tussenjaren heb ik veel gewerkt rond hoe je voor jezelf kan zorgen, ook in het creatief zijn, want daar komen dingen zoals perfectionisme en faalangst toch vaak bij kijken. Ik ben nu vooral bezig met proberen doen wat ik graag doe, zonder al dat gewicht.

Heb je een concreet voorbeeld van zo’n creatieve zelfzorg?

Geïnspireerd door Ross Gays’ The Book of Delights ben ik een workshopreeks aan het uitwerken. Dat boek gaat over plezier en ik ben erachter gekomen dat daar maar heel weinig werk over gaat. De workshop gaat over zelfzorg en schrijfplezier, omdat ik zelf van dichtbij gemerkt heb dat dit toch twee enorm belangrijke dingen zijn in een maakproces. Ik heb als maker altijd aangeleerd dat je uit een zekere droefenis moet tappen, maar ik geloof niet dat dat altijd dieper is. Daarnaast oefen ik op met een meer open blik naar andermans werk kijken om dat uiteindelijk ook bij jezelf te kunnen. In het creatief zijn hoeven we niet altijd zo productgericht te kijken, maar net door meer magische tools te gebruiken, zoals automatisch schrijven, kan je het plezier bewaren tijdens het werken.

Op welke manier kan Watlab je helpen bij je schrijfproces?

Het is best een grote stap om mezelf wat meer serieus te nemen als schrijver, om mijn droom echt een concrete plaats te geven. Na mijn afstuderen in Woordkunst aan het Conservatorium van Antwerpen was ‘En hoe nu verder?’ wel echt de grote vraag. Zeker in de kunsten, want het lijkt vaak te gaan over wie je bent of hoe je eruitziet of naar welke cafés je gaat. Ik heb het gevoel dat daarin veel mensen worden uitgesloten. Het Watlab is voor mij een hele verademing en een ideale plek om er weer zachtjes aan te kunnen beginnen. Er is duidelijk een sfeer van wederzijdse bereidwilligheid om elkaar te helpen, en dat vind ik heel erg belangrijk; er is geen competitie. De concentratie zit er goed en het is fijn om mensen om je heen te hebben. Verder heb ik die structuur en die afspraken met mezelf ook gewoon nodig om door te kunnen werken.

Hoe ziet een schrijfdag er doorgaans voor jou uit?

Ik schrijf overal flarden. Voornamelijk op mijn telefoon. Sinds ik al mijn werk eens ben kwijtgeraakt doordat mijn computer crashte, gebruik ik het programma Evernotes. Verder ben ik op vlak van schrijven niet zo'n heel gestructureerd persoon. Ik kan niet zomaar ergens gaan zitten en weten dat er iets gaat komen. Mijn hoofd is daar wat onbetrouwbaar in (lacht).

Wat zijn de grootste blokkades waar je tegenaan loopt tijdens je schrijfproces?

Mijn patroon is dat ik iets maak wat ik goed vind en dat ik op het laatste moment, net wanneer het echt bijna af is, mijn interesse verlies. Dat komt voort uit mijn onzekerheid. Het is heel moeilijk om mijn enthousiasme vast te houden. En dan kunnen mensen nog zo vaak zeggen dat het goed zit, die motivatie moet echt van binnenuit komen. Ik heb geleerd om er tijd over te laten gaan, want dan kan ik het later met een frisse blik herlezen en meestal geloof ik er dan weer in. Die druk en het hele idee dat je voor je dertigste gedebuteerd moet zijn, heb ik naast mij neergelegd. Zo werkt het volgens mij niet. Ik ben dan ook fan van makers die op latere leeftijd uitgeven. De term 'uitgegeven schrijver’ hoeft voor mij geen maatstaf te zijn voor talent.

Zijn er naast je autofictie en je radiodocumentaire Geduld, Californië nog andere media die je aanspreken?

Vroeger wilde ik heel graag toneel doen, maar de spots en andere belichting triggerden mijn migraine. En ik had ook echt last van die stress. Ik heb het nu wel echt voor schrijven en audio. Het is fijn om vanuit heel weinig toch zo veel betekenis te kunnen creëren, om de verbeelding echt aan te spreken. Boeken en podcasts zijn ook gewoon meer democratische kunstvormen: je kan thuis lezen of luisteren vanuit je zetel. Er zijn daarbij veel minder barrières in de fysieke wereld, wat het voor meer mensen toegankelijk maakt. Ik schrijf ook een blog, maar die is meer voor mezelf, én ik zou ook nog graag een nieuwe audio documentaire maken met mijn broer.

Wie of wat zijn jouw inspiratiebronnen?

Ik zit vaak met mijn hoofd in de VS, in die zin dat ik voornamelijk Amerikaanse auteurs lees. Onderwerpen zoals disability activisme, fatphobia, racisme of transrechten komen daar gewoon veel vaker in literatuur voor. In België moet ik altijd even zoeken naar verhalen over of door mensen met een andere ervaring. Ik houd ook heel erg van persoonlijke autofictie. The Collected Schizofrenias van Esmé Wejiung Wang - heel intelligente essays over de ervaring van de schrijfster met herhaaldelijke psychotische episodes - inspireert me voor mijn eigen werk. Ik ben grote fan van Thomas Page McBee, een trans man die twee memoires geschreven heeft. Daarnaast is die ook aan het werk bij fictiereeksen waarbij die onder andere zorgt dat trans personages op een respectvolle manier neergezet worden. Verder inspireert mijn lief mij ook echt, want die is altijd met allerlei waardevolle dingen bezig. Zo heb ik van hun veel geleerd over disability rights en dat vind ik heel belangrijk en interessant. Niet dat ik dat nu echt concreet in mijn werk incorporeer, maar ik ben er zo veel over aan het bijleren.

Wat zijn de thema’s die in jouw werk blijven opduiken?

Mijn thesis op het conservatorium ging over magisch denken en dat intrigeert mij nog steeds, want wat is dat: magie? Het is een heel andere manier van naar de werkelijkheid kijken. We zitten ook in een hele rare tijd op dat vlak. Er wordt zoveel geld verdiend met het idee van magie, via allerlei zelfhulpboeken. Mensen beschouwen dat ook echt als houvast. Ik ben zelf al heel mijn leven geïnteresseerd in esoterie, maar ik ben tegelijkertijd ook een heel kritisch persoon. Dus daar worstel ik de hele tijd mee. Mijn lief is heel wetenschappelijk en ik ben net omgekeerd, heel zweverig vaak (lacht). Ik vind het mooi om die twee te kunnen zien: kritisch zijn, maar ook openstaan voor betovering en het idee dat de dingen misschien anders zijn dan we denken.