Nieuw stadsgedicht over de wachtlijstproblematiek

MELD JE AAN

Een kind in de stad is een verzameling van wachtlijsten.
Ze groeien en verschuiven als organen.

Natuurlijk begrijpt mijn lichaam de peristaltiek
van de wachtlijsten voor Trix, Tomorrowland,
voor Hertog Jan, The Jane, maar wat met

de wachtlijst voor wie een school wil kiezen, maar die toegewezen krijgt,
de wachtlijst voor wie een baby wil laten vertroetelen onder cameratoezicht,
de wachtlijst voor pleegkinderen op zoek naar een thuis,
de wachtlijst voor dokters of tandartsen in je buurt,
de wachtlijst voor anderstalige nieuwkomers,
de wachtlijst voor buitenschoolse zwemles,
de wachtlijst voor het juiste kampje, je had het
eigenlijk al in januari moeten vastleggen,

de wachtlijst voor wie piano wil leren en geen trompet,
de wachtlijst voor wie groenten wil kweken op het dak van het PAKT,
de wachtlijst voor wie ebenist wil worden,

voor wie op zoek is naar ivermectine,
voor wie Algemeen Antwerps moet leren,
voor elk hoofd dat zijn geesten wil parkeren.

De lijsten glijden als gekwetste ingewanden.

Voor al wie dromen heeft, bestaan er wachtlijsten,
maar ook voor de zwerver op zoek naar een dak,
voor de pas bevallen vrouw die nog wil werken,
voor mijn vriend die depressief is, moet ontwennen,
voor de patiënt die een hart zoekt, nieuwe longen
en hoopt dat hij nog even kan ademen,

voor jou misschien, op zoek naar een plek
(schrappen wat niet past) voor je moeder/dochter/broer
in een woonzorgcentrum/therapieplek/psychiatrische instelling.

Voor elk capaciteitsprobleem bestaan er wachtlijsten,
Ze bewegen in mij als spaghettislierten,
als meelwormen, als engelvormige draden.

Ik verzamel ze.

Mijn lichaam oefent zijn wachtmodi,
formaliseert de valse ordening
die eerder organisch is ontstaan.

Wacht, wacht! Ik wil van de wachtlijst af!
Ik ruis te wit, te middenknarsend,
wil ik wel deze plaats innemen?

Mijn lichaam blinkt van privileges.
Op de lijsten wacht het helemaal vooraan
– geruisloos, bijna leeg. En hindert.