In gesprek met Dimitri Bontenakel
Dimitri Bontenakel is schrijver – een genrevermenger die grondig research pleegt voor zijn werk en een voorliefde heeft voor Schotse landschappen. Op zijn palmares staan romans, verhalen, columns en een toneelstuk. Naast schrijven werkt hij halftijds voor de Scenaristengilde. In het Watlab schrijft hij aan zijn zesde roman.
Wat typeert jouw oeuvre?
Misschien dat ik mijn romans vermeng met genre, zoals Jonathan Lethem, Michael Chabon of Peter Terrin dat doen – allemaal auteurs die ik erg bewonder. Mijn derde boek bijvoorbeeld, De steek van de schorpioen, is mijn versie van de roman noir. Een detective noir in feite, zij het zonder detectives. Met komische toetsen zoals in The Big Lebowski, maar dan zonder de bowlingbanen.
Ik voer altijd veel research uit voor ik aan een eerste versie begin te werken. Je wordt geraakt door een onderwerp dat je interesseert, leest je erover in, en het ene verhaal brengt je naar een volgend verhaal, als stapstenen naar de overzijde van een rivier. Er zijn schrijvers die steeds varianten van hetzelfde verhaal vertellen, en die doen dat goed, maar zo zit ik niet in elkaar.
De Berenrug, mijn laatste boek, is dan weer ontstaan uit mijn voorliefde voor Schotse landschappen. En uit het onbehagen dat volgt op het zoveelste onheilsbericht over milieu en klimaat. Als het op onze planeet aankomt, leunt de Doomsday Clock steeds nadrukkelijker tegen twaalven aan. Dat besef zette me enkele jaren geleden aan tot het schrijven van deze pseudo-historische roman.
" In het Watlab heb ik een schrijfplek gevonden waar ik door zielsgenoten word omringd"
Zijn er moeilijkheden waar je steeds opnieuw op botst, die je ook nu weer zag terugkeren bij het schrijven aan je zesde roman?
Ik ben altijd blij wanneer ik – zoals nu – de eerste versie achter de rug heb. Die eerste versie is toch een beetje als wandelen in een veengebied, in de mist, zonder wegbewijzering. Ik herschrijf liever dan dat ik schrijf. De zelftwijfel slaat altijd het hevigst toe als ik aan een eerste versie werk, en jammer genoeg verandert dat met het klimmen der jaren niet, integendeel. Aan een nieuw boek beginnen is een 'leap of faith', telkens weer. Soms loop je een doodlopend straatje in en moet je terugkeren. En soms moet je durven stoppen met wat je bezig bent en helemaal opnieuw beginnen. Dat is bij mij gebeurd. In september heb ik al het voorgaande – acht maanden werk – in een digitaal archief gedumpt.
Wat is je grootste angst als schrijver?
Ik denk niet dat ik als schrijver met echt grote angsten kamp, eigenlijk. Zelfs al zou ik blind worden, denk ik dat ik altijd een manier zou vinden om verhalen te kunnen schrijven.
Dat kan ik nu wel beweren, omdat ik me momenteel op een goede plek bevind. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar ik voel nu dat ik een vorm van evenwicht in mijn leven heb gevonden. De helft van mijn dag kan ik me aan schrijven wijden. Dat is een luxe die niet iedereen heeft. Bovendien heb ik een uitgever die in me gelooft en die zich bereid toont om ook mijn volgende boek uit te brengen. En in het Watlab heb ik een schrijfplek gevonden waar ik door zielsgenoten word omringd.
Als ik bang ben, dan is dat als mens. Nee, ik geloof niet in een writer’s block. Dat is wat mij betreft een vondst van Hollywood om verhalen over schrijvers aan op te kunnen hangen. Er zijn natuurlijk tijdstippen in je leven waarin je je hoofd niet kan leegmaken, waarin je andere besognes hebt. Maar verder is het vooral belangrijk om een eigen routine te ontwikkelen: gaan zitten en schrijven, punt. Niet wachten tot de inspiratie als hemels manna uit de lucht komt gevallen.
"Het is vooral belangrijk om een eigen routine te ontwikkelen: gaan zitten en schrijven, punt."
Wie zou je graag willen zijn, buiten jezelf?
Wie ik soms benijd, is Bruce Chatwin. Hij ging een pak impulsiever door het leven dan ik. Hij leefde in periode waarin reizen nog echt reizen was, op ontdekking naar onontgonnen bestemmingen. Ik las zijn In Patagonië toen ik zelf in de streek rondtrok en merkte hoezeer het landschap intussen veranderd was. Dat vind ik soms jammer, dat we het pioniersgevoel zijn kwijtgeraakt.
Samen met mijn zus, die tien jaar lang in China woonde, bezocht ik een tijd geleden De Verboden Stad. Pal tussen tempels en paleizen hadden ze er een Starbucksfiliaal geopend. De wereld is aan het Disney-fiëren. Dat merk ik niet enkel op reisbestemmingen, maar ook in mijn eigen stad. De lelijke cruiseterminal die ze naast Het Steen hebben gebouwd, de zoveelste toren met luxeflats die tegenover mijn deur verrijst, de inwisselbare winkelstraten met internationale filialen.
Waar zie je jezelf binnen vijf jaar staan (of rondtrekken)?
Als ik kan blijven schrijven en er zich nieuwe verhalen blijven aandienen, die de moeite waard zijn om te vertellen, dan ben ik allang tevreden. Of dat nu in de vorm van een roman is of een verhaal dat in een ander medium past, maakt mij niet uit. Als een mens maar kan vertellen en liefhebben.
Om meer te weten te komen over Dimitri Bontenakel, zijn gepubliceerd werk en de projecten waarmee hij bezig is, kan je terecht op http://www.dimitribontenakel.com/
Watlab
Het Watlab is een atelier, een broedplek, een laboratorium in de Blikfabriek in Hoboken waar de residenten dag en nacht terecht kunnen om elk aan hun eigen projecten te werken, en samen in gesprek gaan over het creatieproces.
Meer over dit project