onder-tussen

Je sleept jezelf uit het tijdloze halfuurtje tussen wakker worden en opstaan. Je zoekt naast je sokken naar de motivatie om uit bed te komen. Je verlaat de slaapkamer, loopt de keuken in, plaatst een capsule in de koffiemachine. Nog voor je van je koffie kunt nippen, hoor je je dochter krijsen alsof iemand een spijker in haar teen heeft geslagen. Je rent naar boven en merkt dat het gelukkig enkel haar teddybeertje is dat op de grond is gevallen. ‘Kom aan, kleed je snel aan’, roep je, terwijl je hoopt dat ze vandaag niet vraagt naar haar lievelingstrui die al drie weken in de wasmand ligt.

Ondertussen luikt in Gaza een kind de ogen om nooit meer wakker te worden.

Je propt je kinderen in de wagen en gaat de weg op. Je knikt met een plastieken glimlach naar de dame die ook twee puberende kleuters op de achterbank heeft zitten. Je hoopt dat zij als lotgenote empathie zal tonen. Helaas! Zodra je een poging doet om in te voegen, toetert ze je bijna van de baan en steekt een middelvinger naar je uit. Eens je je kinderen hebt afgezet en de lerarenkamer binnenkomt hoor je collega's ijverig discussiëren over de recente Smartschoolupdate, die alleen goed is om het lerarenberoep nog miserabeler te maken. Een tenorstem dringt door het geroezemoes. Hij legt aan de co-teacher uit hoe complex het ‘Israëlisch-Palestijnse conflict’ wel niet is en hoe moeilijk hij het vindt om zich als buitenstaander uit te spreken over de kwestie.

Ondertussen luikt in Gaza een kind de ogen om nooit meer wakker te worden.

Op de terugweg zit je weer vast in de file. Je bedenkt dat je bent vergeten koekjes te stoppen in de boekentas van je kinderen. Tot je grote verbazing kom je nog net op tijd aan de schoolpoort aan. De juf stapt naar je toe en vraagt met bezorgde ogen of jullie thuis hebben gesproken over de dood. Je verbaast je hoe goed kinderen begrijpen wat wij in alle talen verzwijgen. Tijdens bedtijd neem je je kind in je armen en vertelt haar lievelingssprookje.

‘Mama, hoe konden de geitjes allemaal samen passen in de buik van de boze wolf?’
‘Ik weet het niet, misschien waren het heel fijne geitjes en was het een reusachtige wolf met een heel dikke buik’
'Ik vroeg vandaag tijdens het kringgesprek iets aan de juf’
‘Wat vroeg je?’
‘Ik vroeg of kindjes kunnen doodgaan’
‘En wat zei de juf?’
‘Eerst werd ze stil daarna zei ze dat ik me daarover geen zorgen moest maken.’

Je neemt haar in je armen en drukt een kus op haar voorhoofd. Je wil niets liever dan uitbundig huilen, maar dat gaat niet omdat er een hand om je keel zit. De tranen sluipen in stilte langs je ogen en banen zich een weg tussen haar goudbruine haartjes.

Ondertussen luikt in Gaza een kind de ogen om nooit meer wakker te worden.